Dag en nacht op de weg: ‘Er staat toch een rood kruis?!’
Terwijl jij lekker naar huis rijdt na je werkdag, pieken weginspecteur Eric Geurtsen en zijn collega’s in de avondspits. Want ook in het weekend, tijdens feestdagen, ’s avonds, ’s nachts of ’s ochtends héél vroeg houden Rijkswaterstaat-collega’s Nederland draaiende. Zo kom jij elke dag veilig en vlot thuis.
Weginspecteurs zijn bij pech of ongevallen vaak als eerste ter plaatse. Ze nemen veiligheidsmaatregelen, ruimen de weg op, regelen de berging van voertuigen en leiden als dat nodig is het verkeer om.
Eric Geurtsen werkt al 38 jaar bij Rijkswaterstaat. Eerst zorgde hij als kantonnier voor het wegenonderhoud. Inmiddels rijdt hij alweer bijna 20 jaar als weginspecteur rond. Eric: ‘In 38 jaar ben ik nog nooit met tegenzin naar m'n werk gegaan.’
'In 38 jaar ben ik nog nooit met tegenzin naar m'n werk gegaan'
14.00 uur: start dienst
Eric: ‘Na 20 jaar als weginspecteur kijk ik eigenlijk nergens meer van op. In een gemiddelde week heb je toch al snel 20 kleine ongevallen. Kop-staartbotsingen of een auto die voor een vrachtwagen komt. Dat is voor bestuurders natuurlijk doodeng. Hun auto is kapot, maar meestal is er geen letsel. Grote ongevallen met letsel zien we gelukkig minder vaak.’
Teamwork
‘Incidentmanagement doen we echt samen. Je zit weliswaar alleen in je pick-up, maar je staat er nooit alleen voor. Samen zorgen we dat de klus geklaard wordt. Met de verkeerscentrale, maar ook met de brandweer, politie, ambulance en bergers. Bij grote ongevallen komen de hulpdiensten achteraf bij elkaar. Dan kan je kwijt wat je dwars zit. Eventuele vragen stellen, horen hoe het met de slachtoffers gaat. Daardoor kan je het voor jezelf afsluiten.’
‘Sommige ongevallen vergeet ik nooit meer. Toen ik nog maar net weginspecteur was, moest ik naar een eenzijdig ongeval met een personenauto. Wat ik aantrof was heftig. De 3 mensen die achterin zaten droegen geen gordel, waardoor zij het ongeval niet overleefden. De 2 voorin waren zwaargewond. Het wachten op de traumahelikopter leek oneindig lang te duren. Omdat dit helaas ook onderdeel van het werk is, is het fijn dat collega’s altijd voor elkaar klaarstaan. Dat helpt enorm.’
‘Incidentmanagement doen we echt samen. Je zit weliswaar alleen in je pick-up, maar je staat er nooit alleen voor. Samen zorgen we dat de klus geklaard wordt.'
17.12 uur: James Bond
Vanaf een uur of 3 komen er non-stop meldingen uit de verkeerscentrale. Eric is net klaar met een pechgeval als de verkeerscentrale belt: ‘In de andere rijrichting ligt een afdekzeil. Levensgevaarlijk als dat op iemands vooruit waait!’
Met de souplesse van James Bond rijdt Eric z’n pick-up via de calamiteitendoorgang achteruit naar de overkant. Hij voegt in, laat een rood kruis plaatsen en grijpt het zeil. Eric legt uit: ‘Rode kruizen plaatsen we zo kort mogelijk. Ik moet alleen eventjes veilig mijn werk kunnen doen.’
18.02 uur: Niet voor niX
Eric spot het volgende pechgeval: een bestelbusje met een lekke band op de vluchtstrook. Hij zet zijn pick-up erachter, oranje zwaailicht aan en z’n wielen gedraaid. Achter zijn pick-up plaatst hij pionnen.
Eric: ‘Als iemand ons dan toch over het hoofd ziet, raakt die eerst een pion, waarna die hopelijk bijstuurt. In het ergste geval knalt ‘ie op mijn auto, die door de gedraaide wielen van ons af draait.’ Eric kent duidelijk alle veiligheidsmaatregelen.
Terwijl een berger met hulp van Eric de bestelbus op het bergingsvoertuig takelt, raast een auto hen met minstens 100 km/h voorbij. ‘Er staat toch een rood kruis?!’ De verkeerscentrale belt Eric: de auto is gaan tanken.
Eric handelt het pechgeval af en rijdt daarna naar het tankstation. De auto die hen bijna van de sokken reed staat nog bij de pomp. Eric loopt naar de bestuurder toe en vraagt of die de rode kruizen had gezien. De bestuurder kijkt verbaast op: ‘Jawel, maar ik moest tanken.’ Eric legt uit waarom dat geen excuus is: ‘De bestuurder zág het kruis.
Op de rijbaan ernaast gold zelfs een snelheidsbeperking van 70 km/h en deze auto raast over de afgesloten baan voorbij met minstens 100 km/h. Bovendien was het tankstation gewoon bereikbaar via de overige rijbanen.’ Daarom geeft Eric, die ook BOA is, de bestuurder een boete. Eric: ‘Dat doe ik niet graag, maar dit was echt roekeloos.’
Erop af! Helpen!
‘Deze baan is best gevaarlijk’, bevestigt Eric. ‘Dat is wel echt een nadeel, maar toch vind ik dit de leukste baan die er bestaat. Buiten op de weg, nooit weten hoe de dag loopt, mensen helpen. Dat wil ik! Als ik iets voor iemand kan doen, zegt mijn instinct: “Erop af! Helpen!”.’
Elke weginspecteur is getraind in levensreddende handelingen. Voor reanimaties geldt: hoe sneller hoe beter. Wij zijn vaak als eerste ter plaatse en kunnen misschien net het verschil maken.’
19.25 uur: prioriteiten
Als een pechgeval met een uitgevallen elektrische auto na een uur is afgehandeld, is er even tijd voor een magnetronmaaltje op het steunpunt. Eric: ‘Als er nu een melding komt, dan moet ik het laten staan. Soms heb je van die avonden dat je je eten 3 keer op moet warmen. Da's balen. Maar uiteindelijk ben ik blij als ik iemand kan helpen.’
22.00 uur: einde dienst
Tijd voor een after-dinner-dip is er niet. De spits is weliswaar voorbij, maar de meldingen blijven binnenkomen. Eric bikkelt onvermoeid door. De laatste pechvogel van de avond excuseert zich: ‘Benzine op. Ik dacht dat ik het wel zou redden.’ Ze heeft de ANWB gebeld, maar dat kan nog wel even duren. Dus belt Eric een berger.
Eric kijkt de berger, die hij vanavond al minstens 6 keer heeft gezien, lachend aan: ‘Of je mevrouw even bij de Shell wil afzetten.’ Hij lacht terug: ‘Omdat je het zo lief vraagt.’ Als Eric even later langs de benzinepomp rijdt toetert en zwaait hij naar de tankende bestuurder en berger. Zijn dienst zit er bijna op.
Als senior weginspecteur van de avond doet hij via de portofoon uitvraag bij de andere weginspecteurs. Alleen nog de overdracht invullen en naar huis. Eric: ‘Morgen weer een dienst.’
